Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ
Το πεδίο άσκησης της Οικονομικής πολιτικής, πέραν του ότι αποτελεί το κυριότερο πεδίο εφαρμογής της κομματοκρατίας, είναι το πεδίο στο οποίο τα αποτελέσματα της πρακτικής αυτής, είναι περισσότερο ορατά, απτά και μετρήσιμα και ως εκ τούτου περισσότερο αντιληπτά και κατανοητά.
Αυτό συμβαίνει διότι, επάνω σε αυτό το πεδίο χαράσσεται η παραγωγή και διανομή του πλούτου που παράγεται κάθε χρόνο στη χώρα, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, με διαχειριστή αυτής της διανομής, την εκάστοτε κυβέρνηση.
Η «μία» κατεύθυνση της ροής του παραγόμενου πλούτου, είναι η διαπλεκόμενη με το κόμμα οικονομική ολιγαρχία και οι κομματικά εξαρτώμενες συντεχνίες, ενώ η «άλλη» κατεύθυνση, είναι η λοιπή κοινωνία .
Οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Οι λίγοι και οι πολλοί. Οι «δικοί μας» και οι «άλλοι».
Εδώ, στο πεδίο αυτό, της Οικονομίας, στο οποίο αποφασίζονται και εκτελούνται όλες οι σχετικές πράξεις για την κατεύθυνση που θα πάρει η ροή του παραγόμενου εθνικού πλούτου, συμβαίνει το μεγάλο μπέρδεμα, η μεγάλη αντίφαση.
Μία αντίφαση που προκύπτει από το γεγονός ότι, πολλές φορές, ο εθνικός πλούτος πρέπει να ρεύσει προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που πραγματικά χρειάζεται ο εντολέας ψηφοφόρος λαός, (αυτός που υπογράφει την ανάθεση της διαχείρισης αυτού του πλούτου στον Α ή Β διαχειριστή/κόμμα).
Το ότι ο εθνικός πλούτος πρέπει να ρεύσει, (αντίθετα με το τι οφελεί την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, δηλαδή την κοινωνία), προς την κατεύθυνση της οικονομικής ολιγαρχίας και των οργανωμένων, φιλικών προς το κόμμα, συντεχνιακών συμφερόντων, οφείλεται στο γεγονός ότι αυτοί είναι οι δύο Ηρακλείς του κόμματος στους οποίους οφείλει την νίκη του στις εκλογές και την, ως εκ τούτου, κατάκτηση της θέσης του διαχειριστή αυτού του πλούτου.
Η νίκη οφείλεται σ’ αυτούς, διότι τόσο η προπαρασκευή όσο και η εκτέλεση όλου του προγράμματος της προπαγάνδας, (όπως αναπτύσσεται και στο κεφάλαιο "προπαγάνδα"), πέρασε μέσα από τα ΜΜΕ που ανήκουν στην οικονομική ολιγαρχία και είναι ο μηχανισμός που εκκόλαψε, καθοδήγησε και πάθιασε τους ψηφοφόρους για τη νίκη του κόμματος.
Τώρα, το ότι πρέπει να φαίνεται πειστικά ότι ο εθνικός πλούτος ρέει προς την κατεύθυνση της κάλυψης των αναγκών της κοινωνίας, οφείλεται στο γεγονός ότι η κοινωνία, δηλαδή ο ψηφοφόρος λαός, είναι ο μόνος εξουσιοδοτημένος (από το Σύνταγμα) να επικυρώνει τυπικά και οριστικά, δηλαδή να νομιμοποιεί, με τα αποτελέσματα των εκλογών, την ανάθεση της διαχείρισης του εθνικού πλούτου, στο Α ή στο Β κόμμα/διαχειριστή.
Και, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, αυτός ο «εξουσιοδοτημένος να υπογράφει την ανάθεση της διαχείρισης» του εθνικού πλούτου, στον Α ή στον Β διαχειριστή/κόμμα, είναι ολόκληρη η κοινωνία, με τη συμμετοχή της στις εκλογές..
Όλο αυτό, με δύο κουβέντες μπορούμε να το περιγράψουμε ως εξής: Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η κομματοτρεφόμενη οικονομική ολιγαρχία (με τα εργαλεία δημιουργίας, διοχέτευσης και διασποράς της προπαγάνδας – ΜΜΕ-, που αυτή διαθέτει κατ’ αποκλειστικότητα) συνεπικουρούμενη από τον κομματοτρεφόμενο συνδικαλισμό, δημιουργεί τα αποτελέσματα των εκλογών και οι κάλπες στήνονται, ώστε αυτά να αποκτήσουν Δημοκρατική νομιμότητα και να γίνουν αποδεκτά , σαν «θέληση του λαού», ενώ είναι θέληση αυτών που δημιουργούν τη θέληση του λαού..
Και, η θέληση αυτών που δημιουργούν τη θέληση του λαού, δεν είναι η νίκη του Α ή Β κόμματος.
Είναι η διαιώνιση της νίκης του ενός εκ των δύο, αδιάφορο ποιού, διότι και τα δύο (μαζί και με τα άλλα, μικρότερα κόμματα, το πολιτικό προσωπικό των οποίων έχει βολευτεί στον πολυτελή πολιτικό επαγγελματισμό του) συνθέτουν την κομματοκρατία, δηλαδή την κρατούσα αντίληψη περί της πολιτικής πρακτικής, τη διαιώνιση της οποίας θέλει και επιδιώκει η οικονομική ολιγαρχία, διότι με αυτό το λειτουργικό «στήσιμο» έχει εξασφαλίσει τη μόνιμη συγκυβέρνηση της Χώρας, με οποιοδήποτε από τα «κόμματα εξουσίας».
Πρέπει λοιπόν, το κόμμα που έγινε κυβέρνηση, να κατορθώσει το ακατόρθωτο: Να ικανοποιήσει αυτόν στον οποίο χρωστά τη θέση του διαχειριστή και ταυτόχρονα, όπως έχει υποχρέωση από τη νέα αυτή θέση του, να καλύψει τις ανάγκες αυτού που υπέγραψε και επικύρωσε τον διορισμό του.
Πρέπει, δηλαδή, να προσφέρει ταυτόχρονη ικανοποίηση προς δύο πλευρές που, η ικανοποίηση της μίας δημιουργεί δυσαρέσκεια στην άλλη.
Η μεγάλη αυτή αντίφαση, που ισχύει και για τα δύο Ελληνικά «κόμματα εξουσίας», απαιτεί δεξιοτεχνικούς χειρισμούς ταχυδακτυλουργικής «μαγείας», ώστε, «και η πίττα να μείνει σωστή και ο σκύλος χορτάτος».
Η πρακτική αμφοτέρων των «κομμάτων εξουσίας», για τον χειρισμό αυτής της μεγάλης αντίφασης, εμφανίζεται σε όλο της το μεγαλείο, στη συνολική αποτίμηση του κυβερνητικού τους έργου, σε όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης», μέχρι σήμερα : Η μεν ΝΔ έχει βάλει πολύ σοσιαλιστικό κρασί στο νερό του μύλου της, έχοντας κάνει τις περισσότερες κρατικοποιήσεις Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας ( ΕΚΩ), το δε ΠΑΣΟΚ, μετά και από τις σωρηδόν ιδιωτικοποιήσεις των ΕΚΩ, ψάχνεται μήπως και βρεί κάτι το σοσιαλιστικό να έχει μείνει στην πολιτική πρακτική του, πέραν του τίτλου του.
Και δεν αναφέρομαι για την, μετά τη νίκη του στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, περίοδο κατά την οποία ο ίδιος ο αρχηγός του, ο Γιώργος Παπανδρέου, δήλωσε βαρύγδουπα και επισήμως, από του βήματος της Βουλής (τον Μάρτιο του 2010, κατά την ανακοίνωση των «μέτρων για την συγκράτηση των δημοσιονομικών της χώρας») ως Πρωθυπουργός της χώρας, ότι τα μέτρα που παίρνει, είναι εντελώς έξω από τις Αρχές και επιδιώξεις του κόμματός του και αναγκάζεται να τα εγκρίνει και να τα πάρει, ενώ δεν τα εγκρίνει και δεν τα θέλει.
Ίσως και να μην αντιλήφθηκε ότι έτσι παρεδέχετο (και αποκάλυπτε;) ότι, ο Σοσιαλισμός, (που αποτελεί την ειδοποιό διαφορά του κόμματός του από τα άλλα) αποτελεί ένα μεγάλο δήθεν στην προμετωπίδα του τίτλου του κόμματός του (που αυτοπροσδιορίζεται «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα» - ΠΑΣΟΚ) και είναι ικανός μόνο να δημιουργεί προβλήματα, (αφού κυβερνήσεις του κόμματός του,συνέβαλαν τα μέγιστα στη διαμόρφωση της σημερινής οικονομικής κατάστασης), ενώ είναι εντελώς ανίκανος να δίνει λύσεις, διότι αν μπορούσε δεν θα έπαιρνε μέτρα εκ διαμέτρου αντίθετα προς το πνεύμα του Σοσιαλισμού!!!
Ως γνωστόν, κάθε ταχυδακτυλουργική μαγεία, στηρίζεται απαραιτήτως (αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει το θαυματουργό αποτέλεσμα) σε ένα, εκ των προτέρων μελετημένο, σκηνικό με καταλλήλως προσαρμοσμένη λειτουργία, ώστε να βοηθά στην εξαπάτηση του φιλοθεάμονος κοινού.
Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ.
Το σκηνικό, στην προκείμενη περίπτωση, το αποτελούν οι οθόνες των τηλεοράσεων και οι σελίδες των εφημερίδων και περιοδικών.
Μέσα από τη λειτουργία αυτών των θαυματοποιών μέσων, με την επιστράτευση της επιστήμης της πραπαγάνδας και της «επικοινωνιακής» τεχνικής, ο πολίτης πρέπει να βλέπει το φρεσκοπριονισμένο κορμί της όμορφης κοπέλας του ταχυδακτυλουργού, μοιρασμένο σε τρία κουτιά, ενώ η κοπέλα δεν έχει πάθει τίποτε..
Και, όντως, με το άνοιγμα της κάλπης, το θαύμα συντελείται.
Οι πολλοί, ο λαός, βλέπουν το πριόνισμα της όμορφης κοπέλας στα τρία, ενώ πίσω από την αόρατη κουρτίνα της σκηνής, ο εραστής της (οι λίγοι μυημένοι) της δίνει ένα καυτό φιλί, αδημονώντας για τη συνέχεια της βραδυάς.
Οι πολλοί, ο λαός, είναι βέβαιος ότι αυτός εξέλεξε τον λαοπρόβλητο ηγέτη του, ενώ οι λίγοι, (οι μυημένοι) είναι ήσυχοι διότι η ροή του εθνικού πλούτου θα συνεχίσει να ποτίζει το περιβόλι τους, αφού ο εκλεκτός τους (ο οποίος είναι και οι δύο μονομάχοι) εγκαταστάθηκε (για άλλη μια φορά) ως κλειδοκράτωρ και κλειδούχος στο Δημόσιο Ταμείο.
Είναι δε γνωστό και στον τελευταίο πολίτη, ότι η οικονομική ολιγαρχία δεν έχει ποτέ, καμία κομματική ταυτότητα και προτίμηση.
Και, δεν παίζει σε δύο (κομματικά) ταμπλώ, όπως πολλοί νομίζουν ή ισχυρίζονται.
Παίζει σε ένα μόνο ταμπλώ. Σε αυτό της κομματοκρατίας.
Δεν παίζει κανέναν ρόλο αν ο διαχειριστής θα φορά μπλε, πράσινο ή κόκκινο κοστούμι. Η ροή του παραγόμενου πλούτου θα ακολουθήσει τη συνηθισμένη, επιθυμητή ροή.
• Έχοντας υπ’ όψη τα παραπάνω, έχει ενδιαφέρον μία απεικόνιση, της πρόσφατης κατάστασης και πορείας της Ελληνικής Οικονομίας, όπως αυτή περιγράφεται σε άρθρο μου, γραμμένο τον Οκτώβριο του 2008 (ένα χρόνο πριν από τις τελευταίες εκλογές του Οκτ. του 2009)
(Οκτ. του 2008 . Γράφτηκε σαν συμβολή μου στη δημιουργία των θέσεων του Οικονομικού τομέα, του υπό ίδρυση - τότε - κόμματος «Δημοκρατικοί» )
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Το ότι η διαχείριση των οικονομικών της Ελληνικής κοινωνίας, από το πολιτικό κατεστημένο (δεξιόστροφο και αριστερόστροφο), κατά την τελευταία 35ετία, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν πλήρης αποτυχία, αποδεικνύεται ολοκάθαρα και αναμφισβήτητα, από:
• Την υπερχρέωση του κράτους, σε όρια επικίνδυνα για την εθνική κυριαρχία.
• Το άνοιγμα του ελλείμματος, δηλαδή της διαφοράς μεταξύ παραγομένου πλούτου και κατανάλωσης, σε δυσθεώρητα όρια
• τη μονιμοποίηση της ανεργίας σε μη ανεκτά επίπεδα, (παρά την Πασοκική πατέντα των συμβασιούχων και τη «βελτίωσή» της επί ΝΔ με τους “stagiers”),
• την εκτεταμένη αποβιομηχάνιση,
• τη (συνεχώς αυξανόμενη) μείωση της Γεωργικής παραγωγής,
• το «άνοιγμα της ψαλίδας» μεταξύ φτωχών και πλουσίων εισοδημάτων (οι φτωχοί γίνανε φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, επί αμφοτέρων των κυβερνήσεων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ)
• την οριστικοποίηση της ανεξέλεγκτης ακρίβειας,
• την οριστικοποίηση της φτώχειας για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, περί το 20% του πληθυσμού,
• τη συνεχή μείωση της «μεσαίας τάξης»,
• τη μονιμοποίηση των χαμηλών αμοιβών (γενιά των 700 Ευρώ)
• την υπερχρέωση των νοικοκυριών
• την υποβάθμιση της ανταγωνιστικότητας
• την ανικανότητα έμπνευσης φορολογικής συνείδησης στον πολίτη
• την ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας
• την καλλιέργεια της ραστώνης του δημοσιοϋπαλληλισμού ως αρετής του νεοέλληνα
• την συνεχώς διογκούμενη αύξηση του ελλείμματος εμπορικών συναλλαγών,
• την αδυναμία προσέλκυσης επενδύσεων,
• την ανικανότητα σύνδεσης της ανάπτυξης με την προστασία του περιβάλλοντος
• την ανικανότητα προστασίας του πολίτη από τον άρρωστο καταναλωτισμό
• τη μηδαμινή αξιοποίηση της καινοτομίας στην ανάπτυξη
και πολλά ακόμη, δευτερεύουσας, ίσως, σημασίας, που θα κούραζαν αν αναφέρονταν εκτενώς.
Το επιχείρημα δε, ότι η οικονομία μας για κάποια χρόνια ( πριν ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση στο δεύτερο μισό του 2008) «πήγαινε καλά», αφού είχαμε «υψηλούς ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης», όταν συνδυαστεί με κάποια από τα παραπάνω, όπως την αποβιομηχάνιση, τη μείωση της Γεωργικής παραγωγής, την υπερχρέωση των νοικοκυριών, κ.ά., μπορεί να καταστεί ακόμη ένα στοιχείο απόδειξης της αποτυχίας των διαχειριστών της Ελληνικής Οικονομίας, αφού αποκαλύφθηκε ότι αυτή η «οικονομική μεγέθυνση» οφειλόταν στην αύξηση της κατανάλωσης που στηριζότανε σε όλο και μεγαλύτερο δανεισμό του κράτους (και, μέσω αυτού) και των ιδιωτών.
Το ότι για τα «επιτεύγματα» αυτά ευθύνονται, στον ίδιο βαθμό, αμφότερες οι κομματικές παρατάξεις και πολιτικές τους (δεξιόστροφες και αριστερόστροφες) που διαχειρίστηκαν την Ελληνική Οικονομία κατ’ αυτό το χρονικό διάστημα, είναι επίσης αυταπόδεικτο, όπως το ίδιο είναι ότι ούτε η Αριστερά (ΚΚΕ και όλα τα ονόματα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ) μπόρεσε να αρθρώσει πειστικό λόγο προς την κοινωνία ώστε να χρισθεί και αυτή διαχειριστής, ή τουλάχιστον να παίξει κάποιον αποφασιστικό θετικό ρόλο στα Οικονομικά της χώρας, γεγονός που την καθιστά και αυτήν υπόλογο της σημερινής κατάστασης, αφού ο μόνος ρόλος που (συνεχίζει να) παίζει με την στείρα πολιτική της παρέμβαση, μόνον αρνητικά αποτελέσματα έχει προσθέσει στο οικονομικό αποτέλεσμα της χώρας.
• Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, όποιος θέλει να επαναπροσδιορίσει το πρακτέον, οφείλει :
1ον) Να προβεί σε αποτίμηση των πραγματικών αιτίων δημιουργίας των
αποτελεσμάτων αυτών στην Ελληνική Οικονομία
2ον) Να προτείνει (στον Λαό) συγκεκριμένo τρόπο εξάλειψης
των αιτίων αυτών.
3ον) Να προτείνει μια τεκμηριωμένη, νέα οικονομική πολιτική
Παρατήρηση: Όσο πιο σύντομα συμβούν αυτά, τόσο το καλύτερο για την Ελληνική Οικονομία και τον κάθε Έλληνα πολίτη και την οικογένειά του.
Τα πράγματα, με τη σειρά τους, έχουν ως εξής:
1ον) Αποτίμηση των πραγματικών αιτίων δημιουργίας των παραπάνω αναφερομένων
αποτελεσμάτων στην Ελληνική Οικονομία.
Κάνοντας μία αρχή για την αποτίμηση των αιτίων των παραπάνω φαινομένων που συνθέτουν το
οικονομικό τέλμα στο οποίο είναι καθηλωμένη η Ελληνική κοινωνία, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η αιτία που οδήγησε σ’ αυτά τα αποτελέσματα την Ελληνική οικονομία,
• δεν μπορεί να είναι το ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αξιοποιήσιμες πλουτοπαραγωγικές πηγές,
• δεν μπορεί να είναι το ότι οι Έλληνες είναι οκνηροί ή παραγωγικά ανίκανοι
• δεν μπορεί να φταίει η επιλογή της «ελεύθερης οικονομίας» από αμφότερες τις τάσεις, (δεξιόστροφη από τη ΝΔ και αριστερόστροφη από το ΠΑΣΟΚ), που διαχειρίσθηκαν την Ελληνική Οικονομία σε αυτό το διάστημα,
• Δεν μπορεί να ισχύει το ότι όλοι όσοι χρημάτισαν διαχειριστές της Ελληνικής Οικονομίας σε αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ανεπαρκείς, ανόητοι, ακατάλληλοι ή αδιάφοροι,
διότι:
• αναφορικά με την τελευταία παρατήρηση, στη θέση του Υπουργού Οικονομίας θήτευσαν σε αυτό το χρονικό διάστημα αξιόλογοι οικονομολόγοι με προηγούμενη επιτυχή θητεία στο (διεθνές και εγχώριο) πεδίο της οικονομίας ,
• αναφορικά με το προτελευταίο, παρατηρούμε ότι, χώρες που η οικονομία τους (στο ίδιο χρονικό διάστημα) κινήθηκε και κινείται μέσα στα πλαίσια της «ελεύθερης οικονομίας», (από δεξιόστροφα έως αριστερόστροφα), έχουν να επιδείξουν σημαντική πρόοδο στη βελτίωση της καθημερινής ζωής των πολιτών τους και, εν πάσει περιπτώσει, δεν παρουσιάζουν τα ίδια απογοητευτικά αποτελέσματα με τη δική μας.
• αναφορικά με το δεύτερο, είναι γεγονός ιστορικά βεβαιωμένο, ότι ο Έλληνας είναι εξαιρετικά δημιουργικός και στον οικονομικό τομέα, όπου έχει και αξιομνημόνευτη εμπορική παράδοση χιλιετιών, αλλά και αξιοθαύμαστο παρόν, με απόδειξη την Ελληνική ναυτιλία που κατέχει σήμερα την πρώτη θέση στον κόσμο. Ως προς την εργατικότητά του, αυτή έχει αποδειχθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη από την Ελληνική διασπορά, που πρόκοψε και άνθισε με κύριο όπλο την εργατικότητά της.
• Ως προς την ύπαρξη ή μη, πλουτοπαραγωγικών πηγών, αρκεί να αναφερθούν τρία μόνο παραδείγματα που στηρίζουν την άποψη ότι δεν στερούμεθα αυτών:
(α) Στη Νίσυρο (και όχι μόνον εκεί) υπάρχει ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗ γεωθερμική ενέργεια ικανή να δώσει ηλεκτρική ενέργεια στα γύρω νησιά, την ίδια ώρα που η ΔΕΗ αγοράζει πανάκριβα ηλεκτρικό ρεύμα από τρίτους.
(β) Τα Γεωργικά υπολείμματα της χώρας είναι ικανά να παράξουν το 30% της Ελληνικής κατανάλωσης υγρών καυσίμων και ταυτόχρονα να στηρίξουν το αμφίβολο μέλλον της Ελληνικής Γεωργίας που χαροπαλεύει και όμως μένουν ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΑ, την ίδια ώρα που οι αυξομειώσεις της τιμής του πετρελαίου ταρακουνούν συθέμελα την Ελληνική Οικονομία και η αξία του εισαγομένου πετρελαίου επιβαρύνει σημαντικά το έλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας (που βρίσκεται στην πρώτη θέση των κρατών της ΕΕ).
(γ) Εκατοντάδες επενδύσεις στην παραγωγή ενέργειας με φωτοβολταϊκά τόξα και αιολικές μονάδες περιμένουν επί χρόνια την έγκρισή τους, δημιουργώντας στους επενδυτές αυτούς απαγοήτευση, αηδία και τελικά, φυγή πολλών εξ αυτών, με αποτέλεσμα στη χώρα της ηλιοφάνειας, η τεχνολογία αυτή να μη προσφέρει ούτε το 1/100 από όσα προσφέρει στις βόρειες χώρες που όταν έχει λιακάδα, γιορτάζουν.
(α) Στη Νίσυρο (και όχι μόνον εκεί) υπάρχει ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗ γεωθερμική ενέργεια ικανή να δώσει ηλεκτρική ενέργεια στα γύρω νησιά, την ίδια ώρα που η ΔΕΗ αγοράζει πανάκριβα ηλεκτρικό ρεύμα από τρίτους.
(β) Τα Γεωργικά υπολείμματα της χώρας είναι ικανά να παράξουν το 30% της Ελληνικής κατανάλωσης υγρών καυσίμων και ταυτόχρονα να στηρίξουν το αμφίβολο μέλλον της Ελληνικής Γεωργίας που χαροπαλεύει και όμως μένουν ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΑ, την ίδια ώρα που οι αυξομειώσεις της τιμής του πετρελαίου ταρακουνούν συθέμελα την Ελληνική Οικονομία και η αξία του εισαγομένου πετρελαίου επιβαρύνει σημαντικά το έλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας (που βρίσκεται στην πρώτη θέση των κρατών της ΕΕ).
(γ) Εκατοντάδες επενδύσεις στην παραγωγή ενέργειας με φωτοβολταϊκά τόξα και αιολικές μονάδες περιμένουν επί χρόνια την έγκρισή τους, δημιουργώντας στους επενδυτές αυτούς απαγοήτευση, αηδία και τελικά, φυγή πολλών εξ αυτών, με αποτέλεσμα στη χώρα της ηλιοφάνειας, η τεχνολογία αυτή να μη προσφέρει ούτε το 1/100 από όσα προσφέρει στις βόρειες χώρες που όταν έχει λιακάδα, γιορτάζουν.
- Τι εμποδίζει, λοιπόν, επί σειρά ετών, διακεκριμένους και έμπειρους περί τα οικονομικά επιστήμονες/διαχειριστές, εργαζόμενους στο γόνιμο περιβάλλον της «ελεύθερης οικονομίας», να αξιοποιήσουν υπαρκτές πλουτοπαραγωγικές πηγές, έχοντας στη διάθεσή τους εργατικούς και δημιουργικούς ανθρώπους ;
Μία πρόχειρη ανάλυση αυτής της πραγματικότητας που περιγράφεται παραπάνω, οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η κύρια και βασική αιτία που έχει οδηγήσει την Ελληνική Οικονομία στο σημερινό τέλμα, δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα κοινό χαρακτηριστικό αυτών που μας κυβέρνησαν (και διαχειρίσθηκαν την Οικονομία) αυτά τα τελευταία 30 - 40 χρόνια: Και αυτό, δεν είναι άλλο από την προσήλωση της οικονομικής πολιτικής τους στο κομματικό συμφέρον, την εξάρτησή της από την «παράταξή» τους, τον φόβο για το «πολιτικό (δηλαδή το κομματικό) κόστος», την υποταγή τους στην, άτυπη μεν, πραγματική δε, εξουσία του τόπου, την κομματοκρατία.
Μία εξουσία η οποία, στο επίπεδο των αποφάσεων για τη «διαχείριση των κοινών», προτάσσει την «κομματική λογική», ( αυτήν που επιβάλλει η διακομματική πάλη με έπαθλο την Εξουσία), εκτοπίζοντας την «κοινή λογική» που υπηρετεί το Δημόσιο συμφέρον και η οποία έχει υποχωρήσει στον δεύτερο ρόλο του συμπληρωματικού, κάνοντας τον Τάσσο Γιαννίτση, (Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην Υπουργό και «εξ απορρήτων» του επί 8ετία πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη), εμένα και κάθε Έλληνα πολίτη, να διερωτάται (στο ΒΗΜΑ ΙΔΕΩΝ) : «ποιες είναι οι αόρατες δυνάμεις που διατηρούν τέτοιο σταθερό χάσμα μεταξύ ρητορείας και πράξης στην πολιτική;»…. «πρόκειται για άγνοια, για ανικανότητα, ή τελικά για την απουσία πολιτικής βούλησης;»
Και την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Τάσσος Γιαννίτσης, στο ίδιο κείμενο του, ομολογώντας: «Εμείς οι ίδιοι (συλλογικά), που πιστέψαμε για δεκαετίες στην κοινωνική και αναπτυξιακή λειτουργία του κράτους, καταστρέψαμε την αξιοπιστία του με τη μετατροπή του από εργαλείο άσκησης πολιτικής σε εργαλείο ιδιοποίησης εξουσίας για προσωπικά (ατομικά ή συντεχνιακά) οφέλη». (Σ.Σ : Όπου «συντεχνιακά», σημειώστε «κομματικά» και θα έχετε πλήρες το πορτραίτο της κομματοκρατίας).
Ιδού μία (υπάρχουν κι άλλες πολλές) αδιάψευστη και εκπληκτικής αξίας απόδειξη για το αληθές του παραπάνω συμπεράσματος περί της ηγεμονίας της κομματοκρατίας στη σημερινή, (κατ’ επίφαση κοινοβουλευτική) Ελληνική Δημοκρατία.
Επισημαίνεται ότι η λέξη κόμμα, προερχόμενη από τη λέξη κομμάτι, σημαίνει μέρος κάποιου συνόλου (εν προκειμένω,της κοινωνίας). Άρα, η «κομματική λογική», εξ ορισμού, φθάνει μέχρι τα όρια του κομματικού συμφέροντος και αδυνατεί να καλύψει τις απαιτήσεις του συνολικού κοινωνικού συμφέροντος, το οποίο καλύπτει η «κοινή λογική». Έτσι, η «κομματική λογική», φυσικό είναι να στοχεύει πρωτίστως στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των «στηριγμάτων» του κόμματος (κομματοτρεφόμενης οικονομικής ολιγαρχίας και κομματοτρεφόμενου και ψηφοδότη, φιλικού συνδικαλισμού).
__________________
Το άρθρο συνέχιζε με άλλα στοιχεία, που μάλλον θα κούραζε η εδώ αναφορά τους.
Αυτό που πρέπει να παραθέσω προς επίρρωση των παραπάνω, είναι ένα εκπληκτικό ντοκουμέντο, η μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα του εγκλήματος, που περιγράφει και φωτογραφίζει με απίστευτη ευκρίνεια τον ένοχο του μεγάλου εγκλήματος της καταρράκωσης και, τελικά, πτώχευσης της Ελληνικής οικονομίας.
Σας συνιστώ να διαβάσετε και να ξαναδιαβάσετε λέξη-λέξη τη μαρτυρία του.
Αποτελεί ένα μνημείο ειλικρίνειας και πολιτικού θάρρους, αρετές «εν πλήρη ανεπαρκεία» στο σύγχρονο Ελληνικό πολιτικό τοπίιο.
Γράφει (στις 15-02-2009), ο Αλέκος Παπαδόπουλος, εν ενεργεία βουλευτής (τότε), επί χρόνια διακεκριμένος Υπουργός του ΠΑΣΟΚ σε καίρια Υπουργεία, από τους λίγους πολιτικούς με έργο στο ενεργητικό του, στον πρόλογό του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του “ Τα βήματα του Έστερναχ» :
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου με όρισε υπουργό οικονομικών -σε πολύ δύσκολη στιγμή για τη χώρα- προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων. Σας λέω ειλικρινά ότι εξέτασα το πρόβλημα από όλες τις πλευρές:
• Το έπιασα από τα έσοδα• από τους φόρους, από τη φοροδιαφυγή, από τη μαύρη οικονομία, από τη διαφθορά, από τους εφοριακούς και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
• Το έπιασα από τις δαπάνες• από τη σπατάλη, από τα ρουσφέτια, από την εν γένει λεηλασία των δημοσίων πόρων, από τις προσλήψεις, από τη λειτουργία των δημοσίων οργανισμών -και από πού δεν το έπιασα.
• Το έπιασα από τη πλευρά της οικονομικής ανάπτυξης και μεγέθυνσης• από την αύξηση του ΑΕΠ από τη μείωση του πληθωρισμού και της ανεργίας, από την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας.
• Το έπιασα από την ανάγκη να εισέλθουμε στην ευρωζώνη• από τα προγράμματα σύγκλισης και σταθερότητας, από τα κριτήρια της «οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης» (ΟΝΕ), από το σύμφωνο σταθερότητας, αλλά και από τις εμπειρίες άλλων χωρών.
• Το έπιασα από την πλευρά της ηθικής διάστασης• από την ενοχή απέναντι στις επερχόμενες γενιές, από το ύψος των τόκων που θα πνίξουν τα παιδιά μας τα επόμενα χρόνια, από την απαράδεκτη κατάσταση του να ζει ένα ολόκληρό έθνος με δανεικά.
• Το ανέλυσα και από την πλευρά της εθνικής αξιοπρέπειας.
Όλα αυτά τα πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις και μάλιστα πολλές φορές συγκρούστηκα για αυτά ακόμα και με αγαπημένους μου φίλους. Μέσα από όλη αυτή τη διαπάλη που έγινε στο μυαλό μου, αυτό που κατέληξα, δεν ήταν απλά το συμπέρασμα σύνθετων συλλογισμών, ούτε μόνο το απόσταγμα πλούσιων εμπειριών ήταν, ας μου επιτρέψετε να το χαρακτηρίσω έτσι, ήταν μία φοβερή αποκάλυψη. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε το έλλειμμα ούτε το χρέος. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα!
• Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού•
• Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί δαπάνες για να διασφαλίσει την αναπαραγωγή του•
• Αυτό είναι που με λεονταρισμούς καταγγέλλει τη φοροδιαφυγή και ταυτόχρονα απολογείται όταν θα πρέπει να τη συλλάβει ή να ζητήσει και κανένα φόρο για τη λειτουργία του κράτους•
• Αυτό το σύστημα είναι που σε κάθε του βήμα ασχολείται μόνο με το περιβόητο πολιτικό κόστος και τις δημοσκοπήσεις, που είναι έρμαιο του λαϊκισμού και του κυνηγητού των εντυπώσεων, που όχι μόνο δημιουργεί τα ελλείμματα και το χρέος αλλά θεωρεί την αντιμετώπισή τους σαν απειλή της ύπαρξής του.
Αυτή η πατερναλιστική ή, καλύτερα, ψευδό-πατερναλιστική αντίληψη του πολιτικού συστήματος είναι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας.
Σ.Σ : Αντικαταστήστε τις λέξεις «πολιτικό σύστημα» με την λέξη «κομματοκρατία»
(που, ακόμα, δεν θέλει να την εκφέρει ο γενναίος Αλέκος Παπαδόπουλος) και
θα έχετε το ολοκάθαρο πορτραίτο της πραγματικότητας, το σκηνικό του
εγκλήματος και τον εγκληματία.
Σημειώνεται ότι , τη χρονική στιγμή που έγινε αυτή η σημαντικότατη κατάθεση ψυχής, δεν υπήρχε καμία απολύτως αιχμή στις σχέσεις του Αλέκου Παπαδόπουλου με το κόμμα του και όταν, μετά οκτώ, περίπου μήνες, προκηρύχθηκαν εκλογές, ο Αλ. Παπαδόπουλος, με δική του πρωτοβουλία, δεν έλαβε μέρος σ’ αυτές.
Αυτά όλα, κάτι σημαίνουν, γι αυτό τα σημειώνω.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προστεθεί κάτι άλλο, για να πιστοποιηθεί η τραγική αλήθεια, ότι τα κόμματα, ποτισμένα μέχρι μέθης από τη νοοτροπία της κομματοκρατίας, πτώχευσαν τη χώρα για να ισχυροποιήσουν την κομματική θέση τους, στο παιχνίδι εξουσίας.
Άρα: πριν από κάθε ενέργεια για την αναστήλωση της Εθνικής Οικονομίας μας, και την απαρχή μίας νέας προσπάθειας, πρέπει να απαλλαγούμε από όλους τους φορείς της αρρωστημένης αυτής νοοτροπίας, πρόσωπα και κομματικούς μηχανισμούς, που με την παντοδύναμη προπαγάνδα τους (που περιγράφηκαν προηγουμένως τα τεχνάσματά της) αγωνίζονται να περάσουν και από τις συμπληγάδες της αιχμαλωσίας, στην οποία έχουν οδηγήσει την Ελληνική κοινωνία, με την υπαγωγή της στη εποπτεία και στη χειραγώγηση της Εθνικής μας Οικονομίας, από το ΔΝΤ . Και θα το καταφέρουν, αν δεν αντιδράσουμε όπως χρειάζεται.
Ο τρόπος αυτής της αντίδρασης, αναπτύσσεται στο τελευταίο κεφάλαιο του εγχειρίδιου, με τίτλο «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» http://dia-tafta.blogspot.com
Αλλά, ας έρθουμε στο σήμερα (Μάϊος 2010):
Δυστυχώς, δεν αποτελεί, πλέον, θεωρία η, ισοδύναμη με πτώχευση, υπερχρέωση της Ελληνικής κοινωνίας, σε συνδυασμό με την υπερ-υστέρηση της παραγωγής της σε σχέση με το ύψος της κατανάλωσης που καταγράφει.
Η άμεση συνέπεια αυτού του συνδυασμού, συνεπικουρούμενου και από την αδηφαγία των "αγορών" (κάποτε πρέπει να αρχίσουμε το διάλογο για τους "παγκόσμιους εξουσιαστές") είναι η καταδίκη των αμέσως επόμενων γενεών (των παιδιών και των εγγονιών μας) σε υποδεέστερο βιωτικό επίπεδο, εξ αιτίας της υποχρέωσης εξόφλησης των υπέρογκων αυτών χρεών.
Η βελτίωση της καθημερινής ζωής τους (για παιδεία, υγεία, ασφάλεια, περιβάλλον, συγκοινωνίες, κλπ) θα περιμένει ότι (και αν) μένει μετά την πληρωμή των οφειλουμένων τοκοχρεωλυσίων, δηλαδή ψίχουλα.
Η πρόσφατη οικονομική κρίση της Ελληνικής Οικονομίας, πρωτοφανής για την μετά την «μεταπολίτευση» Ελληνική ιστορία, αναφέρεται στον συνδυασμό του υψηλού Δημόσιου Χρέους (ΔΧ) και του Ελλείμματος της Οικονομίας (ΕΟ). Θεωρώ, λοιπόν, ότι είναι απαραίτητο, πριν από κάθε κριτική επάνω σε αυτά, να αναφερθούν και εδώ τα στοιχεία του ιστορικού αυτών των δύο οικονομικών μεγεθών.
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Το ΔΧ εκφράζεται και αποτυπώνεται με δύο τρόπους:
• Ως απόλυτος αριθμός, σε Ευρώ.
• Ως μέγεθος σε σχέση με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ποσοστό επί του ΑΕΠ)
Παρακάτω, απεικονίζεται το ΔΧ και η εξέλιξή του κατά την διάρκεια της «μεταπολίτευσης» και με τους δύο τρόπους.
ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Σε Ευρώ (δις) % επί του ΑΕΠ
1973 ΧΟΥΝΤΑ 0,337 17,5
1974 Ν.Δ 22,1
1975 Ν.Δ 19,9
1976 Ν.Δ 19,2
1977 Ν.Δ 19,2
1978 Ν.Δ 24,2
1979 Ν.Δ 23,2
1980 Ν.Δ 1.972 24,1
1981 ΠΑΣΟΚ 29,5
1982 ΠΑΣΟΚ 31,9
1983 ΠΑΣΟΚ 36,7
1984 ΠΑΣΟΚ 44,5
1985 ΠΑΣΟΚ 43,3
1986 ΠΑΣΟΚ 51,5
1987 ΠΑΣΟΚ 59,5
1988 ΠΑΣΟΚ 15.800 66,4
1989 ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 68,4
1990 Ν.Δ 74,9
1991 Ν.Δ 78,9
1992 Ν.Δ 83,4
1993 Ν.Δ 68.800 106,4
1994 ΠΑΣΟΚ 105,2
1995 ΠΑΣΟΚ 105,7
1996 ΠΑΣΟΚ 109,9
1997 ΠΑΣΟΚ 107,2
1998 ΠΑΣΟΚ 106,1
1999 ΠΑΣΟΚ 103,8
2000 ΠΑΣΟΚ 140.971 110,2
2001 ΠΑΣΟΚ 113,2
2002 ΠΑΣΟΚ 166.325 110,7
2003 ΠΑΣΟΚ 179.009 107,5
2004 Ν.Δ 198.741 108,5
2005 Ν.Δ 212.669 107,5
2006 Ν.Δ 224,662 97,1
2007 Ν.Δ 237.740 95,6
2008 Ν.Δ 262.070 99,2
2009 Ν.Δ 298.000 113,1
ΠΗΓΕΣ : ΥΠ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ και εφημερίδες «ΤΟ ΒΗΜΑ», «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», «ΕΣΤΙΑ»
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
• Μεταξύ 1978 και 1987, οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση –ΔΕΚΟ και στον «ευρύτερο Δημόσιο Τομέα», από 300.000 θα αυξηθούν σε 640.000.
• Το 1985 η Ελλάδα ήταν πρώτη παγκοσμίως στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981, θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:
• Με την «μεταπολίτευση», η 8ετής διακυβέρνηση της ΝΔ (υπό τον Κ. Καραμανλή) αυξάνει το Δ.Χ που παραλαμβάνει από τη χούντα, κατά 585%, ή κατά 6,6 μονάδες ως ποσοστού επί του ΑΕΠ.
• Το ΠΑΣΟΚ, με την κατάκτηση της εξουσίας το 1981 (υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου), μέσα στην επόμενη 8ετία, μέχρι την παράδοση της κυβέρνησης στη ΝΔ (το 1990) ) αυξάνει το Δ.Χ που παραλαμβάνει, κατά 700% και κατά 42 μονάδες ως ποσοστού επί του ΑΕΠ. -
Σημειώνεται η ταυτόχρονη εκτίναξη :
1. Του αριθμού των απασχολουμένων στον Δημόσιο Τομέα (στενό και ευρύτερο) κατά 120%
2. Του ελλείμματος, κατά 100%.
• Η ΝΔ, (υπό τον Κ. Μητσοτάκη), μέσα στην επόμενη 3ετία, μέχρι την παράδοση της κυβέρνησης στο ΠΑΣΟΚ (το 1993), αυξάνει το Δ.Χ που παραλαμβάνει, κατά 285% και κατά 40 μονάδες ως ποσοστού επί του ΑΕΠ)
• Το ΠΑΣΟΚ, μέσα στην επόμενη 10ετία, (υπό τον Α. Παπανδρέου μέχρι τον Ιαν. του 1995 και υπό τον Κ. Σημίτη μέχρι το 2004), αυξάνει το Δ.Χ που παραλαμβάνει, κατά 143% , χωρίς αύξηση, ως ποσοστού επί του ΑΕΠ).
• Η ΝΔ, (υπό τον Κώστα Καραμανλή), μέσα στην επόμενη 5ετία, μέχρι την παράδοση της κυβέρνησης στο ΠΑΣΟΚ (το 2009), αυξάνει το Δ.Χ που παραλαμβάνει, κατά 77% και 10 μονάδες, ως ποσοστού επί του ΑΕΠ).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι αριθμοί, με την αμείλικτη ειλικρίνειά τους, δείχνουν ότι η ενοχή αμφοτέρων των διαχειριστών της Ελληνικής οικονομίας, (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ) κατά τη χρονική περίοδο της «μεταπολίτευσης», είναι κοινή και χαρακτηρίζεται από την ίδια πολιτική πρακτική, αυτήν της κομματοκρατίας, όπως την έχουμε ήδη ορίσει.
Στο σημείο αυτό, νομίζω ότι είναι ωφέλιμο για τον αναγνώστη, να δούμε το πώς βλέπει το χρέος της χώρας μας, η άλλη πλευρά, οι δανειστές της.
Για να το κάνω αυτό περισσότερο εμπεριστατωμένο, δανείζομαι στοιχεία, από την πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση της παγκόσμιας κίνησης “VENUS” (που μπορείτε να βρείτε, μαζί με πολλές άλλες ενδιαφέρουσες και τεκμηριωμένες απόψεις, στο www.zeitgeistmovement.com) για την αντίσταση στους κεντρικούς εξουσιαστές της παγκόσμιας Οικονομίας, (WORLD BANK (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ) & INTERNATIONAL MONETARY FUND (ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ).
Η σπουδαιότερη πληροφόρηση που άντλησα έκπληκτος, ήταν το ότι η κεντρική πηγή χρήματος, αυτή που παράγει πρωτογενώς το χρήμα στις ΗΠΑ, (η FEDERAL DESERVE BANK) είναι ιδιωτικό ίδρυμα(!!) και όχι ένας εθνικός οργανισμός, όπως φανταζόμουν.
O Πρόεδρος των ΗΠΑ Andrew Jackson (το 1835), έκλεισε την «ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ» (“CENΤRAL BANK” ) προκάτοχο της σημερινής «FEDERAL DESERVE BANK», επισημαίνοντας: « Οι έντονες προσπάθειες της Τράπεζας αυτής να ασκεί έλεγχο στην Κυβέρνηση, δεν είναι παρά προάγγελος της μοίρας που περιμένει τον Αμερικανικό λαό εάν εξαπατηθούν στη διαιώνιση αυτού του ιδρύματος, ή στην ίδρυση ενός παρόμοιου»…
Δυστυχώς για τον Αμερικανικό λαό, αλλά και για όλους τους άλλους, οι διεθνείς τραπεζίτες, πέτυχαν (το 1918) τη ίδρυση της FEDERAL DESERVE BANK, (το περιπετειώδες ιστορικό της ίδρυσής της, στο προαναφερόμενο site), ώστε το αιώνιο χρέος (το οποίο παράγει χρήμα) να είναι εγγυημένο, με την λειτουργία αυτού του θεσμού.
Ο Marriner Eccies, Διοικητής της FEDERAL DESERVE BANK, αναφέρει, την 30ή Σεπτ. 1941: « Αν δεν υπήρχαν χρέη στο νομισματικό μας σύστημα, δεν θα υπήρχε καθόλου χρήμα»…
(Η ανάλυση της παραγωγής χρήματος, στο προαναφερόμενο site).
Τα χρήματα, λοιπόν, δημιουργούνται από το χρέος.
- Τι κάνουν οι άνθρωποι όταν χρωστούν;
Πιάνουν δουλειά για να ξεχρεώσουν.
Όμως, αν τα χρήματα δημιουργούνται από δανεισμούς, πώς η Οικονομία θα είναι ελεύθερη χρεών;
- Δεν μπορεί, κι αυτός είναι ο σκοπός.
Ο John Adams (1735-1826) γράφει: «Υπάρχουν δύο τρόποι να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα Έθνος. Ο ένας είναι με το σπαθί, ο άλλος με το χρέος».
Ο John Perkins, συγγραφέας του “Confessions of an economic hitman” , που συστήνεται ως «οικονομικός εκτελεστής» της «πρώτης οικουμενικής αυτοκρατορίας», ομολογεί τα παρακάτω αποκαλυπτικά, που φέρνουν το πρόβλημα στην πόρτα μας (αλλιώς, ίσως και να μην μας απασχολούσαν όσα εξιστορούνται παραπάνω): «Οι οικονομικοί εκτελεστές, είμαστε οι υπεύθυνοι για τη δημιουργία αυτής της πρώτης οικουμενικής αυτοκρατορίας.
Δουλεύουμε με πολλούς και διάφορους τρόπους. Όμως, ο πιο κοινός, είναι ο εντοπισμός μίας χώρας με πόρους, όπως πχ πετρέλαιο.
Έπειτα, κανονίζουμε ένα τεράστιο δάνειο γι’ αυτή τη χώρα, από την WORLD BANK (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ) ή κάποια θυγατρική της,
Τα χρήματα αυτά, βέβαια, δεν πηγαίνουν τελικά στη χώρα αυτή, αλλά καταλήγουν σε δικές μας μεγάλες εταιρείες, για να γίνουν έργα υποδομών σ’ αυτή τη χώρα. Εργοστάσια ηλεκτρισμού, λιμάνια, δρόμοι, βιομηχανικά πάρκα, κλπ. πράγματα που ωφελούν λίγους πλούσιους ανθρώπους σ’ αυτή τη χώρα, μαζί με τις δικές μας εταιρείες.
Εν τω μεταξύ, ολόκληρη η χώρα, δηλαδή ο λαός της, έχει αναλάβει ένα δυσβάστακτο χρέος, τόσο μεγάλο, που αδυνατούν να το ξεπληρώσουν. Αυτό είναι μέρος του σχεδίου.
Τότε, εμείς, οι «οικονομικοί εκτελεστές», επιστρέφουμε και τους λέμε: «Χάσατε πολλά χρήματα, δεν μπορείτε να ξεχρεώσετε. Πρέπει να πουλήσετε (πάντα, πολύ φθηνά) το πετρέλαιό σας, αφήστε μας να στήσουμε μία στρατιωτική βάση στη χώρας σας, αφήστε να περάσουν οι αγωγοί πετρελαίου των δικών μας εταιρειών από τη χώρα σας, στείλτε στρατιώτες σας να υποστηρίξουν τις στρατιωτικές μας επιχειρήσεις, ψηφίστε τις δικές μας θέσεις στη συνδιάσκεψη του ΟΗΕ, ιδιωτικοποιείστε τα συστήματα ύδρευσης/αποχέτευσης, ηλεκτρισμού, τηλεπικοινωνιών και πουλείστε τας στις εταιρείες μας, ή αυτές που θα σας υποδείξουν αυτές.
Αυτή είναι η τυπική διαδικασία του Δ.Ν.Τ και της Π.Τ. Φορτώνουν μία χώρα με χρέος που δεν μπορεί να αποπληρώσει και έπειτα προσφέρονται να επαναχρηματοδοτήσουν αυτό το χρέος, ώστε να φορτωθούν ακόμη περισσότεροι τόκοι.
Και ύστερα, απαιτούμε αντάλλαγμα, αυτό που αποκαλείται «υποθετικότητα» ή «καλή διακυβέρνηση», που βασικά σημαίνει ότι πρέπει να μας ξεπουλήσουν τους πόρους τους».
Αυτά ομολογεί , μεταξύ άλλων, ο John Perkins στο προαναφερόμενο βιβλίο του.
Και, έρχομαι τώρα «στο ζουμί», που με κάνει να γράφω όλα αυτά:
Στο «Totefteri.blogspot.com» (και όχι μόνο σ’ αυτό), διαβάζω:
«Η πρώτη έρευνα για ουράνιο στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1953. Το 1954 ιδρύθηκε στη χώρα η Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (ή ΕΑΕ) και το 1960 δημιουργήθηκε το Γεωλογικό Τμήμα της ΕΑΕ, με σκοπό την έρευνα για τον προσδιορισμό κοιτασμάτων ουρανίου.
Στο διάστημα 1971-1976, ξένοι επιστήμονες πραγματοποιούν έρευνα για ουράνιο στην περιοχή Παρανεστίου και προσδιορίζουν σημαντικές περιεκτικότητες ουρανίου στους λιγνίτες της Δράμας. Είναι γνωστό στους ειδικούς ότι οι οργανικές ύλες όπως ο λιγνίτης έχουν ιδιαίτερη απορροφητικότητα στο ουράνιο (και το φωσφόρο). Το πρόβλημα είναι ότι η απόληψη του ουρανίου από τους λιγνίτες και γενικότερα τις οργανικές ύλες παρουσιάζει εξαιρετικές δυσκολίες και είναι απαγορευτικά δαπανηρή. Χαρακτηριστικά ανφέρεται ότι στους λιγνίτες του Παρανεστίου βρέθηκαν περιεκτικότητες σε ουράνιο της τάξεως των 10.000 ppm (10%).
Παράλληλα με τους ξένους ερευνούσε την περιοχή για ουράνιο και ο ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ και το ΙΓΜΕ. Το 1978 το ΙΓΜΕ διαπίστωσε ότι το ουράνιο περιέχεται εκτός από τους λιγνίτες και σε πετρώματα της περιοχής.
Από το 1979 το ΙΓΜΕ, μόνο πλέον, αρχίζει συστηματική έρευνα στο ρόμβο που προσδιορίζεται από τις πόλεις Δράμα, Παρανέστι, Ξάνθη, Καβάλα, με μερικές επεκτάσεις βόρεια και βορειοδυτικά του Παρανεστίου.
Την περίοδο 1980-1983 γίνεται η πλέον εντατική έρευνα από το ΙΓΜΕ στην πιο πάνω περιοχή. Η έρευνα ξεκινησε με προσδιορισμό πεδίων ακτινοβολίας με τη χρήση σπινθηριστή και συσκευής Geiger-Müller. Στις περιοχές που παρουσίασαν έντονες ενδείξεις παρουσίας ουρανίου εγκαταστάθηκε κάνναβος 20Χ20 μ. και έγιναν λεπτομερέστερες μετρήσεις. Ακολούθησε εγκατάσταση καννάβου 8Χ16 για όρυξη γεωτρήσεων και εξαγωγή καρότων για τον ακριβή προσδιορισμό των ουρανιούχων μεταλλευμάτων. Οι περιοχές στις οποίες προσδιορίσθηκαν τα σημαντικότερα κοιτάσματα είναι: το Αρχοντοβούνι, η Σπηλιά, τα Διπόταμα, η Πρασινάδα, το Πτερωτό και η περιοχή του μεταλλείου της ΠΟΡΣΕΛ. Τα ουρανιούχα οξείδια που προσδιορίσθηκαν είναι βασικά ο πισουρανίτης και ο ουρανίτης.
Η έρευνα που πραγματοποίησε το ΙΓΜΕ ήταν εφαρμοσμένη, δηλαδή δεν εξήγαγε θεωρητικά μόνο συμπεράσματα. Οι γεωτρήσεις που πραγματοποιήθηκαν έφτασαν σε βάθος μέχρι 200 μ. Προσδιορίσθηκαν περιεκτικότητες έως 10% (10.000 ppm), με όριο εκμεταλλευσιμότητας στην περίοδο της έρευνας το 0,01% (100 ppm). Η μέση περιεκτικότητα στην περιοχή Αρχοντοβουνίου προσδιορίσθηκε σε 0,05% (500 ppm) και η συνολική ποσότητα του ουρανίου σε 600 τόνους.
Στην περίοδο της εντατικής έρευνας εγκαταστάθηκε στην περιοχή πιλοτική μονάδα παραγωγής συμπυκνώματος ουρανίου με τη μέθοδο έκπλυσης με θειϊκό οξύ (H2SO4) και απόληψη του ουρανίου με ρητίνες.
Ο εμπλουτισμός διακρίνεται στην παραγωγή συμπυκνώματος οξειδίων ουρανίου – που γινόταν στο Παρανέστι – και στον ισοτοπικό διαχωρισμό για την παραγωγή πυρηνικού καυσίμου. Ο ισοτοπικός διαχωρισμός συμπυκνώνει (”εμπλουτίζει”) το σχάσιμο U235 σε περιεκτικότητα 3%, όμως αυτήν την τεχνολογία δεν την κατέχει η Ελλάδα. Από το U238 παράγεται το πλουτώνιο (Pu239), που επίσης είναι πυρηνικό καύσιμο. Το πλουτώνιο είναι ένα ραδιενεργό στοιχείο, εξαιρετικά σπάνιο στη φύση, που παράγεται από το U238 μέσα στον πυρηνικό αντιδραστήρα.
Οι εργαζόμενοι στη μονάδα φορούσαν ειδικές μάσκες και στολές για προστασία από τη ραδιενεργό σκόνη του ουρανίου και ειδικά του ραδίου. Το ράδιο είναι προϊόν της διάσπασης του ουρανίου, βρίσκεται σε μικρές ποσότητες στα ουρανιούχα πετρώματα, είναι εξαιρετικά ραδιενεργό (πάνω από 1.000.000 φορές περισσότερο από το ουράνιο!) και διασπάται με εκπομπή ακτινοβολίας προς αέριο ραδόνιο και άλλα προϊόντα . Η είσοδος της σκόνης στον οργανισμό είναι σοβαρότατο πρόβλημα, διότι το ράδιο έχει παρόμοια χημική συμπεριφορά με το ασβέστιο και απορροφάται από τον οργανισμό αντικαθιστώντας το ασβέστιο των οστών.
Τα αποτελέσματα από την πιλοτική μονάδα ήταν ενθαρρυντικά. Οι συγκεντρώσεις ουρανίου προσδιορίστηκαν στο Αρχοντοβούνι στα 67 μ. βάθος, στο Πτερωτό στα 80 μ. και στη Σπηλιά στα 90 μ. περίπου. Το χαμηλό βάθος των κοιτασμάτων θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην επιλογή των επιφανειακών εξορύξεων, σε περίπτωση που αποφασιστεί η εκμετάλλευσή τους.
Τον Φεβρουάριο του 1998 έφτασε στην δημοσιότητα έρευνα που αφορούσε την μεγαλύτερη συγκέντρωση ραδονίου στον Ελληνικό χώρο και συγκεκριμένα στο χωριό Νεράιδα Θεσπρωτίας. Η μέτρηση ήταν 9550 Μπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο και με όριο επιφυλακής τα 150! Παρόμοιες υψηλές μετρήσεις είχαμε και στις περιοχές Σερρών, Θεσσαλονίκης, Μύκονου, Καβάλας, Ικαρίας, Λέσβου, Φθιώτιδα, Λουτράκι, Νιγρίτα, Σουρωτή (1), κλπ.
Το ραδόνιο είναι φυσικό ραδιενεργό στοιχείο και για όσους γνωρίζουν, αποτελεί ένδειξη για την ύπαρξη στο υπέδαφος των άνω τουλάχιστον περιοχών ΟΥΡΑΝΙΟΥ. Στο όρος Παγγαίο στην Καβάλα επίσης υπάρχει ήδη έντονο ενδιαφέρον από ξένο επενδυτή για την εξόρυξη των τεράστιων κοιτασμάτων χρυσού.
Στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής ήδη έχει ξεκινήσει η εκμετάλλευση του εκεί υπεδάφους από την TVX GOLD, του George Soros, η οποία περιέχει αρκετό χρυσό, αλλά και ουράνιο !!!. Εμείς ερωτάμε.... ΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ?
Μία απόρρητη έκθεση που ήρθε στο φως με δημοσίευμα της εφημερίδας «Επενδυτής» στις 23/2/96, αναφέρει για τα αποτελέσματα των μετρήσεων του ΙΓΜΕ. Γύρω στο ποσό των 100 τρισεκατομμυρίων δραχμών εκτιμάται η αξία των κοιτασμάτων ουρανίου και άλλων σπανίων μετάλλων για δορυφόρους και πυραύλους. Το κείμενο της έρευνας υπογράφεται από επτά διακεκριμένους Έλληνες επιστήμονες και κάνει λόγο για κοίτασμα ουρανίου που περιέχει 300 εκατομμύρια τόνους με συμπύκνωμα ουρανίου 16%, καθώς και σπάνια άλλα ορυκτά όπως ρουτίλιο, λουτέσιο και λανθάνιο, που έχουν εξαιρετικά ειδικές χρήσεις στην κατασκευή πυραυλικών συστημάτων. Αναφέρεται ΜΟΝΟΝ για την περιοχή του όρους Σύμβολο του νομού Καβάλας. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ουρανίου ΔΙΕΘΝΩΣ. Η αξία του εμπλουτισμένου ουρανίου 235 στην διεθνή αγορά (1998) είναι 20.000 δολάρια το γραμμάριο!.
Βάσει των παραπάνω, με κάθε επιφύλαξη και σύμφωνα με υπολογισμούς από τα παραπάνω. εμπεριέχονται 48 εκατ τόνοι ουρανίου προς 20δις δολάρια ο τόνος δηλ. συνολικά $960.000.000.000.000.000 (τα μηδενικά είναι σωστά και είναι 960 τετράκις εκατομμύρια δολάρια!!!».
________________
Σημειώνω τη σύμπτωση της χρονικής στιγμής που το χρέος της Ελλάδας εκτινάσσεται ιλιγγιωδώς (κατά 42 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, και κατά 700% ως αξία χρήματος,για το 1981-1989) με τη χρονική στιγμή της πλέον εντατικής έρευνας από το ΙΓΜΕ (περίοδος 1980-1983) στην περιοχή του ρόμβου που προσδιορίζεται από τις πόλεις Δράμα, Παρανέστι, Ξάνθη, Καβάλα, με μερικές επεκτάσεις βόρεια και βορειοδυτικά του Παρανεστίου.
Μπορεί να είναι σύμπτωση, μπορεί και όχι, λαμβάνοντας υπ’ όψη τα λεγόμενα του John Perkins.
Όπως και να’ χει το πράγμα, εμείς, η Ελληνική κοινωνία, δεν μπορεί , τώρα που είμαστε «ψυλλιασμένοι», να αφήσουμε την πιθανή σωτηρία μας να χαθεί στις διαπραγματεύσεις μεταξύ αυτών που οδήγησαν τη χώρα εκεί που ήθελαν οι δανειστές μας και των ιδίων αυτών δανειστών μας.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε το «οικόπεδο Μακεδονία» να πουληθεί ή να ενοικιασθεί «για ένα κομμάτι ψωμί», που θα πετάξουν στους ανέργους που δημιουργούν οι «εξουσιαστές» σε στενή συνεργασία με την κομματοκρατούμενη και κομματοτρεφόμενη δική μας ελίτ.
Το «οικόπεδο Μακεδονία» και αυτά που ίσως κρύβει, μπορεί να αποτελεί τη μόνη έξοδο από το οικονομικό αδιέξοδο που μας οδήγησε η τύφλωση της δικής μας κομματοκρατίας, σε συνδυασμό με την διεισδυτική γερακίσια ματιά των επίβουλων «εξουσιαστών», που αποκαλύπτει ο «οικονομικός εκτελεστής» John Perkins.
Λέω «ίσως», διότι , από τα πρώτα που πρέπει να γίνουν, (σύμφωνα με αυτά που αναφέρονται στο τρίτο κεφάλαιο «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» του εγχειρίδιου αυτού), είναι η διερεύνηση της πραγματικότητας αυτής και η, αμέσως μετά, αποτελεσματική περιφρούρηση αυτής της Εθνικής περιουσίας, από κάθε επίβουλο σχέδιο.
Η συνέχεια στην επόμενη σελίδα (επάνω αριστερά)
