Αν ο, βομβαρδιζόμενος από τη προπαγάνδα της κομματοκρατίας, πολίτης, περάσει το εμπόδιο του «αποπροσανατολισμού» της σκέψης του και εστιάσει στο σωστό πρόβλημα ή θέμα, πρέπει να υπάρξει ένα ακόμη εμπόδιο.
Η λογική του δεν πρέπει να λειτουργήσει σωστά, διότι αν συμβεί αυτό, είναι πολύ πιθανό να φθάσει στα σωστά συμπεράσματα που θα τον οδηγήσουν σε σωστές αποφάσεις, οπότε το οικοδόμημα του «συστήματος της κομματοκρατίας», θα τεθεί σε άμεσο κίνδυνο κατάρρευσης, δεδομένου ότι αποτελεί μία «δήθεν» πραγματικότητα, στηριγμένη σε πολλές, μικρότερης σημασίας, «δήθεν» πραγματικότητες.
Για να μη δουλέψει σωστά η λογική, πρέπει να γίνει μία γενική απορρύθμιση της λειτουργίας της.
Αυτή, τα τελευταία χρόνια, επιχειρείται με ένα πλήθος ενεργειών, μερικές από τις οποίες, τις πιο κραυγαλέες, θα αναφέρουμε εδώ, σαν χρήσιμα παραδείγματα προς αναγνώριση και αντίσταση στη λοβοτομή που επιχειρούν να μας υποβάλλουν οι επαγγελματίες αυτής της προπαγάνδας, ώστε να απορρυθμίσουν τη λογική μας.
• Η παραποίηση της έννοιας των λέξεων, είναι μία πολύ αποτελεσματική μέθοδος απορρύθμισης της λογικής, η οποία είναι προαπαιτούμενο της απορρύθμισης της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών, η οποία, με τη σειρά της, χρειάζεται για την τελική επικράτηση της απρόσκοπτης λειτουργίας της κομματοκρατίας.
Έτσι, επειδή το κόμμα δεν θέλει να χάσει τους ψηφοφόρους του, που έχτισαν κάποιο παράνομο οικοδόμημα για να το χρησιμοποιήσουν σαν το «εξοχικό» τους, δεν χρησιμοποιεί για την πράξη αυτή την σωστή λέξη «παράνομο», αλλά χρησιμοποιεί μία άλλη λέξη, ενδιάμεσης έννοιας, όπως το «αυθαίρετο».
Αυτή η νέα ονομασία της παράνομης πράξης, δίνει τη δυνατότητα να μην αντιμετωπίζεται η συγκεκριμένη πράξη σαν μία παρανομία (που είναι) και η αναγνώριση της οποίας επιβάλλει να γκρεμιστεί το παράνομο κτίσμα, (διότι έτσι προβλέπει ξεκάθαρα ο Νόμος), αλλά μπορεί πλέον η Αρχή (όπως γίνεται επί σειρά πολλών ετών, από όλες τις κυβερνήσεις) να αναφέρεται επισήμως σε μία παρανομία και να τη διαχειρίζεται σαν να ήταν νόμιμη πράξη. Ήδη έχουμε ακούσει και διαβάσει δεκάδες «Νομοθετικές ρυθμίσεις για τα αυθαίρετα» που ψηφίζονται στη Βουλή, χωρίς να τα νομιμοποιούν (!!)…..
Αυτή η σχιζοφρενική αντίφαση του παράνομου που είναι ταυτόχρονα νόμιμο, απορυθμίζει τη λειτουργία της λογικής η οποία δεν μπορεί να δεχθεί ότι η ημέρα είναι ταυτόχρονα και νύχτα.
- Με την ίδια πρακτική, η παράνομη διπλή μίσθωση του ταξί, έχει γίνει νόμιμο καθεστώς της καθημερινότητας κάθε πολίτη, σε βαθμό που τον κάνει να διαμαρτύρεται προς τον ταξιτζή που δεν τον δέχεται και αυτόν, σαν δεύτερο ή τρίτο επιβάτη… (δηλαδή, η παρανομία, έχει επικρατήσει της νομιμότητας, στην καθημερινή ζωή).
- Κατά τον ίδιο τρόπο, η μονιμοποίηση της χρήσης του «πανεπιστημιακού ασύλου» για λόγους εντελώς έξω και διαμετρικά αντίθετους από το πνεύμα του «ασύλου ιδεών» (υπό το οποίο καθιερώθηκε), οδήγησε σιγά-σιγά την κατάσταση, στην μοναδική χρήση του Πανεπιστημιακού χώρου σαν απόρθητο καταφύγιο κάθε έκνομης πράξης αντίθεσης, αντίστασης, αντίπραξης προς τη Δημοκρατία, στο όνομα της Δημοκρατίας.
Και μάλιστα, η (λογική) απαίτηση να επιβληθεί ο Νόμος (διότι υπάρχει Νόμος που καταδικάζει την έκνομη χρήση του πανεπιστημιακού χώρου) εκλαμβάνεται ως πράξη αυταρχισμού και φασισμού!!!
Η λογική ξεχαρβαλώθηκε μέχρι του σημείου που ξεχαρβάλωσε και την νομική σκέψη του εισαγγελέα Κομοτηνής (!!), ο οποίος, (κατά δημόσια δήλωση του Πρυτάνεως του εκεί Πανεπιστημίου), εισηγήθηκε στο δικαστήριο την αθώωση των κατηγορουμένων φοιτητών που «έχτισαν» τον Πρύτανη στο γραφείο του, με το αιτιολογικό της άγνοιας (των φοιτητών αυτών) του τι είναι Δημοκρατικό δικαίωμα !!!
- Όταν, όμως, ξεχαρβαλώνεται η επιστημονική σκέψη ενός επιστήμονα επάνω στο αντικείμενό του, τι μπορεί να περιμένει κανείς από τη σκέψη του κάθε απλού πολίτη, του φορτωμένου με ένα σωρό προβλήματα που πιέζουν ασφυκτικά την καθημερινή του ζωή (μη έχοντας την πολυτέλεια να έχει τον χρόνο που έχω εγώ και αναλύω, εδώ, τα συμβαίνοντα);
Αυτό και μόνο το γεγονός, αποδεικνύει το «ντόμινο» του ξεχαρβαλώματος της λογικής που μπορεί να οδηγήσει σε ένα γενικευμένο και πλήρες ξεχαρβάλωμα των αξόνων επάνω στους οποίους στηρίζεται η Δημοκρατία, το οποίο ήδη βρίσκεται σε αναπτυξιακή εξέλιξη.
Όταν το παράνομο ταυτίζεται με το νόμιμο, το παράλογο ταυτίζεται με το λογικό.
Έτσι, στον βωμό του κομματικού συμφέροντος, (για να μη χάσει το κόμμα ψήφους από τον «μεσαίο χώρο») εκδόθηκε Υπουργική Απόφαση που κατάργησε τους επιθετικούς προσδιορισμούς !! και νομίζω, ισχύει ακόμη !!!
Έτσι, στην παρέλαση των Παναθηναϊκών φιλάθλων, σημαιοφόρος μπορεί να είναι (και επιβάλλεται να είναι, αν αυτός είναι διακεκριμένος φίλαθλος) και ένας Ολυμπιακός !!
Και, η Λογική διερωτάται: - Μα τότε, τι παρέλαση των Παναθηναϊκών φιλάθλων είναι αυτή;
Η Υπουργική Απόφαση είναι σαφής: «Απαγορεύεται να υπάρχει διάκριση μεταξύ των φιλάθλων (που γίνεται με τη χρήση του επιθετικού προσδιορισμού «Παναθηναϊκός», «Ολυμπιακός», «Παοκτσής», «Αρειανός», κλπ.) και διατάσσεται να είναι σημαιοφόρος ο πιο τακτικός φίλαθλος, ασχέτως της συλλογικής προτίμησής του».
Και το ερώτημα παραμένει (και θα παραμένει αιωνίως, μέχρι να καταργηθεί η εν λόγω κατάργηση των επιθετικών προσδιορισμών) μετέωρο και αναπάντητο, μετά την Υπουργική απόφαση της κ. Μαριέτας Γιαννάκου:
«- Πώς θα γιορτάζουν οι Παπανθηναϊκοί φίλαθλοι για τις επιτυχίες της ομάδας τους εναντίον του Ολυμπιακού και οι Ολυμπιακοί φίλαθλοι για τις επιτυχίες της ομάδας τους εναντίον του Παπανθηναϊκού» ;
Ή μήπως, ο μόνος επιθετικός προσδιορισμός που καταργήθηκε με την Υπουργική αυτή απόφαση, αφορά μόνο τον επιθετικό προσδιορισμό «εθνικός-ή- ό» και μόνον όταν αυτός αναφέρεται στις εθνικές γιορτές των Ελλήνων;
Σημείωση 1η : Οι επιθετικοί προσδιορισμοί δεν είναι δυνατόν (από τη φύση της ανθρώπινης λογικής που τους εφηύρε) να καταργηθούν (και μάλιστα με γελοία υπουργικά διατάγματα), διότι τότε θα γκρεμίζονταν όλο το οικοδόμημα χιλιετιών της γλώσσας, συμπαρασύροντας και το οικοδόμημα της ανθρώπινης λογικής (αφού η γλώσσα είναι το εργαλείο του νού).
Σημείωση 2η : Για να μην γίνει καμία παρεξήγηση από τον διάχυτο κομπλεξισμό που χτυπά κάθε αναφορά σε «εθνικός-ή- ό», επεξηγώ ότι, η κοινή Λογική (και εγώ, μαζί της) δεν έχει καμία αντίρρηση ή δυσαρέσκεια στο να είναι σημαιοφόρος της Ελληνικής σημαίας ο οποιοσδήποτε αλλοδαπός, αρκεί η γιορτή στην οποία συμμετέχει, να μην είναι «εθνική», διότι αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός, (δηλαδή η ατράνταχτη προαιώνια λογική που εκφράζεται στη σύνταξη του λόγου και όχι κάποια πρόσκαιρη πολιτική σκοπιμότητα ή εθνοτική επιλογή) αποκλείει κάθε μη Έλληνα από τη συμμετοχή του σε «εθνική» Ελληνική γιορτή (όπως είναι η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου) και μάλιστα σε πρωταγωνιστική και τιμητική θέση, όπως αυτή του σημαιοφόρου.
Παρ’ όλες αυτές τις αδιάσειστες αλήθειες, το πνεύμα της κομματοκρατίας, (που θέλησε να μη διακινδυνεύσει τη δυσαρέστηση του «μεσαίου χώρου»), τόλμησε και παραχάραξε και αυτή την ίδια τη λογική.
Και τι έγινε; Ποιος διαμαρτυρήθηκε για το έγκλημα; Κανείς. Οι αντίθετοι με την εν λόγω Υπουργική απόφαση, περιορισμένοι κι αυτοί να σκέφτονται μέσα στα πλαίσια της κομματοκρατίας, έπεσαν στην παγίδα και η εναντίωσή τους με το διάταγμα (που έλαβε τεράστιες διαστάσεις, αλλά σε λάθος γήπεδο) κινήθηκε στα πλαίσια μίας αντίθεσής τους, καθαρά εθνικής διάστασης, ενώ το έγκλημα ήταν (και συνεχίζει να είναι) πολύ πιο μεγάλων διαστάσεων, αφού γίνεται εις βάρος της λογικής, που είναι το θεμέλιο των πάντων.
Η εφαρμοσμένη πρακτική της κομματοκρατίας που επιδιώκει κακοποίηση της κοινής νοημοσύνης η οποία, (μέσα από την ακύρωση και αλλοίωση των εννοιών των λέξεων), επιτρέπει την αποδοχή του μαύρου ως άσπρου, και διευκολύνει έτσι το καμουφλάρισμα του ψέματος (ώστε αυτό να παρουσιάζεται ως αλήθεια, ή, τουλάχιστον, να αμφισβητείται ότι είναι ψέμα), δεν μπορεί να «πάει μακριά».
Το τέλος της δείχνει να είναι κοντά, διότι το έχουν επισπεύσει τα πραγματικά (και όχι δήθεν) καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα μίας, πραγματικά δύσκολα και δυσάρεστα βιώνουσας κοινωνίας.
Η συνέχεια στην επόμενη σελίδα (αριστερά επάνω).
